Vandaag is het zondag 10 april, een zonovergoten lentedag in 2016. We drinken
een cappuccino aan het strand om de dag mee te beginnen. Een goed begin!
Daarna wint de zin om heerlijk wat te lezen het van de noodzaak de klussen te
doen die zijn blijven liggen deze week. Niet gedacht dat daar mijn eerste blog uit
voort zou komen.

Ik pak het Boekenweekgeschenk erbij van 2016. ‘ Broer’ heet het. Wat schetst
mijn verbazing als direct op de eerste pagina het woord suikerziekte valt. Esther
Gerritsen schrijft over familieverhoudingen die indringend verschuiven ten
gevolge van een beenamputatie van de broer van de hoofdpersoon Olivia.
Omgangsvormen en gedrag binnen Olivia’s gezin worden op ontroerende wijze
tegen het licht gehouden. Ook de respectvolle wijze waarop het kerngezin wordt
beschreven, waarin zij en haar broer opgroeiden, maakt grote indruk op mij. Ik
lees het in een ruk uit. Niet zozeer vanwege de diabetes die aanvankelijk een
prominente rol lijkt te hebben in dit verhaal. Meer vanwege het gegeven dat de
context waarbinnen je groot gekomen bent in belangrijke mate zo enorm
bepalend is voor jouw kijk op en beleving van de wereld. En soms, zonder dat je
dat wilt, ook zo bepalend is voor je eigen gedrag. Waar stond je wiegje? Wiens
wiegjes stonden daar nog meer en was er voldoende te eten, drinken en
aandacht?

Het brengt me bij diverse coachgesprekken die ik deze week had. Het is
ongelooflijk hoeveel impact het heeft als je jeugdjaren niet veilig en warm zijn
geweest. Als je bijvoorbeeld helemaal op eigen kracht moet uitvinden wat het is
om lief te hebben en liefde te ontvangen. Gewoon omdat je dat nooit eerder
kreeg.

Als je dan ook nog een ingrijpende ziekte als diabetes krijgt… Dan is de kans
groot dat dat een heel ingewikkelde opdracht voor je wordt. Je wordt immers
tevoren niet geselecteerd op die eigenschappen die best handig zijn bij diabetes?

Want diabetes vraagt nogal wat discipline, geduld, kracht en inzicht in eigen
functioneren. Helemaal niet gek of raar dat je daar zo af en toe hulp bij nodig
hebt.

En zo eindigt deze zonnige dag achter mijn pc waar ik mijn eerste blog schrijf.
Nog een beetje hortend en stotend. Nog wat zoekend naar de juiste woorden.
Het is alweer even geleden dat ik mijn vaste columns aanleverde voor diverse
tijdschriften. Voelt wel lekker weer. Ik kom gauw terug met een volgende.